Als je voor 20 weken ergens heen gaat, waar je nog nooit eerder hebt gewoond, met drie mensen met wie je nog nooit eerder binnen een straal van 40 kilometer hebt geleefd, en die dan op dezelfde verdieping wonen, dan ga je vanzelf allemaal meligheden ontwikkelen.
Zo had ik toen het stopwoordje ‘joy’, uitgesproken op een sarcastische manier als je ergens dus écht geen zin in had. Charissa zong er dan altijd gelijk ‘To the world! The angels sing” achteraan. Echt heel naar 😛 Maar als er nu iets in de klas is, en ik heb er geen zin in, komt er dus nog altijd “Joy, to the world!” uit, al is het nu precies een jaar terug dat we onze eerste weken in Duitsland hadden. Ook was er vaak de neiging om bepaalde liedjes te gaan ‘zingen/ quoten’ bij bepaalde situaties. Als iemand een irritante bui had, en iemand steeds aantikte ofzo, dan maakte je uit de buurt kwam onder het mom van ‘Can’t touch this, tuudududuu’ enzo.
Afentoe hebben we in tussenuren echt weer zo’n melige bui als in Duitsland, lekker kinderachtig, vervelend doen en gek enzo, grappige liedjes weer opzoeken op youtube en dat soort dingen. Dat is altijd zó gezellig! en je kan merken dat de mensen die niet mee waren naar Duitsland er vaak helemaal de lol niet van inzien, wat ook erg leuk is 😛
Meligheid is leuk, tenzij een appel er last van heeft
Asafoetida 